Het schillen van de ui

In het omgaan met ons zelf en onze haken en ogen (wie heeft ze niet?) zijn er een aantal lagen waar we doorheen moeten om tot de kern te komen. In de eerste laag ervaren we gekrenkte trots, geknakte eigendunk, betrapt of ontmaskerd. het is de eerste laag van onze weerstand: de egolaag. Pas als we die laag erkennen, kunnen we voelen hoe we ons lijf hebben vastgezet, spieren aangespannen, houding en adem bevroren. De lijfelijke gevolgen van het ophouden van ego.

Daar aan gekomen en losgemaakt, ervaren we onze angst en pijn, ons verdriet, onze emoties. Een complex van gevoelens die het hebben moeten ontgelden. En die erkenning willen.

Met het uiten en erkennen daarvan komen we bij de kern: ons kwetsbare maar goudglanzende zelf. (andere metalen of gesteente mag ook hoor). De diepte van ons hart.

En dat is het schillen van de ui. Ooit hoorde ik: en gooi de schillen niet weg want die heb je regelmatig nodig hoor. Precies! Maar af en toe wel schillen naar de kern.

Dat is mijn aanbod voor deze zomerserie. Met lijfwerk en actief mediteren naar de diepte van je hart. Door alle schillen heen. 

Doe je mee?