De foto opdrachten,
Iedere dag weer die spanning, wat wordt het? Wat wil ze dat ik schiet?
6.00 uur iedere ochtend weer de mail. De opdracht!
Iedere dag dat lichtpuntje van creativiteit.
Wat mag ik maken.
En dan met de camera in de aanslag, zien en anders kijken.
Deze geweldige momenten zette zich om in beelden.
De mooiste, leukste en grappigste foto’s
opdracht na opdracht
Mijn ochtend start met het dagelijkse ommetje. Voor mij loopt een man met een roze bal onder zijn arm. Hij duwt een lichtgroen fietsje voort met daarop een klein meisje met een staartje op haar hoofd. Op de rug van zijn zwarte T-shirt staat in bloedrode letters “Fuck it all”. Hij slaat af naar een speeltuintje. Ik word er blij van. De dag krijgt kleur.
Eenarmig in coronatijd
Lezen, tv kijken, cursus goudologie leren.
Met een geopereerde linkerarm in een mitella kun je weinig anders.
“Tring”.
Stipt om half een staat buuf Anja voor de deur om mijn lunch te maken.
Met buuf Petra is dan al per app een wandelmoment gekozen.
En in het weekeinde mantelzorgen (full time werkende) manlief en zoon.
Deze lichtpuntjes maken de zes weken dragelijk
Ik kan het!
Begin 2020 eindigde mijn relatie na bijna 21 jaar.
Nooit verwacht.
Daar zat ik.
Door Coronaregels alleen thuis aan het werk.
Een lijf vol verdriet.
Af en toe iemand op bezoek.
Troosten op anderhalve meter.
Maar ik zag hoeveel dierbare vrienden ik had.
Op afstand hielden ze contact.
Dit vergemakkelijkte het alleen zijn.
En nu weet ik het zeker: ik kan het!!
Mevrouw? Denkt u dat de scholen weer dicht gaan? Twee vragen ogen kijken me aan. Mijn eigen ongemak over het zien van tientallen leerlingen die zelden afstand houden wordt even geparkeerd. Tijdens de eerste lockdown was het niet makkelijk voor haar. Ze is hier met één doel: diploma, vervolgopleiding daarna nòg een en zo de trots worden van haar familie. ‘Ik hoop het niet meissie’
Héél Gouda
Ik was ingeschreven voor de halve marathon van Gouda, die mooie lichtstad. In fysieke vorm kon deze niet doorgaan, maar virtueel gelukkig wel. Op een mooie zonnige zondagmiddag in november ben ik heel Gouda rond gelopen in 21,0975 km. Start en finish op de IJssellaan en in mijn oren muziek van The InDoors (thuisisolatie muziek). Ik heb héél erg genoten van deze halve!
Radioactiviteit
Na de inktzwarte diagnose, voor de liefde van mijn leven, ging bij mij het licht uit.
Geen enkele hoop, alles was donker. Vele behandelingen en een zware operatie volgde. Mijn favoriete deejay verloor letterlijk zijn stem. Een lang jaar radiostilte volgde. Afgelopen 11 december, op die donkere, gure Kaarsjesavond ging er weer een lichtje branden. Zijn warme stem klonk weer op de lokale radio.
Mama, kijk!
Al bakfietsend trap ik me een slag in de rondte. De Corona stilstand heeft ook mijn conditie aangetast, zo blijkt op deze koude winterochtend met tegenwind.
’Mamaaa! Kijk, daar!’, klinkt gedempt onder de huif vandaan.
Ik volg de uitgestoken vinger. Even sta ik stil. De eerste kerstlichtjes van het jaar stralen. ‘Mooi hè’, zeg ik net te zacht.
De kou ben ik vergeten.
Alleen Samen
Meer dan ooit ging ik dit jaar beseffen dat we niet tien, twintig of vijftig helden hebben in deze stad, maar ruim zeventigduizend.
In elke buurt, elke wijk, barst het van jong en ouder, van passie en talent, van zorg en gezelschap.
Het doet me goed te bedenken dat we ons lief en leed meer delen met de mensen om ons heen.
Gods lichtpuntjes
Mijn moeder heeft longontsteking gekregen
En hiervoor in het ziekenhuis gelegen.
Onze dochter trouwde door Corona twee keer dit jaar,
Maar…ondanks álles, is het een práchtig en gelukkig paar!
En…last but not least is onze kleinzoon Lars geboren,
Die nu ook bij onze familie zal horen!
Dus…wat 2020 ons aan lichtpuntjes geeft?
Al het goede wat God ons óók dit jaar gegeven heeft!
Kerstdam
Mijn zevenjarige kleindochter vindt dammen leuk. We spelen een potje. Ik zeg: “Een cadeautje! Ik schuif en zij slaat drie stenen van mij en haalt een dam. Helemaal blij! Even later zegt ze: “Ik heb een kerstgeschenk voor jou. “Ze verzet een steen en ik sla vijf stenen van haar en krijg als bonus een dam. Ze valt bijna van haar stoel van plezier.
Wordt steeds iets meer
Dan de dag ervoor
Met vogeltjes
Die in grotere aantallen
Zingen uit steeds vollere borst.
Ik geniet altijd van lente
Als ik naar mijn trein loop.
Op mijn werk collega’s te begroeten,
alvorens we samen werken.
Aan prestaties.
En klanttevredenheid.
Vanuit huis
Weet ik ook nu
In donkere dagen.
De lente komt weer.
Onwetend ben ik slechts.
Over wanneer.
Aan de wandel.
Tijdens de eerste coronagolf zag ik veel mensen buiten aan de wandel, alleen of met z’n tweeën op pad. Even een frisse neus en wat ontspanning.
Ik was het wandelen al langer gewend. Al jaren ga ik wekelijks op pad met wat vriendinnen, gedisciplineerd hoor om 9.00 uur beginnen! Altijd goed aangekleed, delen wij lief en leed.
Missen wil ik dat niet.
Kippen
Overal spanning: nieuwe, anders kijkende gezichten. Nieuwe woning, nieuwe dagbesteding, nieuwe begeleiding. Iedereen zegt dat het goed voor hem is. Negentien jaar eenzaamheid, tegenslag komt opeens in één ogenblik samen. Angst steekt op, bijna te heftig.
Opeens zijn daar de kippen bij de boerderij. Hij knielt en begint te fluisteren. Het grift in mijn ogen: een kipknuffelende jongen met een snorrende kip. Overal ontspanning.
Afstand
Vanaf de bank in de woonkamer gaan alle seizoenen aan mij voorbij. De Sint Janskerk imponeert, zeker in de winter. Ook heb ik zicht op het beeld van Erasmus. Ooit gebruikt als vogelverschrikker op een plantage.
Nu nabij, verscholen achter de winterbloeiende Viburnum in de tuin van het Willem Vroesenhuys.
Van hem komt het actuele citaat: afstand scheidt enkel de lichamen, niet de geesten”…
In het land van ‘Toen
Waar ik alles kon laten en doen
Kreeg ik op een dag
Zomaar onverwacht
Een kroontje op mijn hoofd
Eerst werd ik bang
En deed het pijn
Het kroontje paste niet
En ‘t voelde alles behalve fijn
Het kroontje brengt mij
In het land van ‘Nu
Waar ik liefde en verbinding vind
Waar elke dag nu
Vanuit mijn hart begint
Lichte voetstappen
We wandelen eerst nog wat onwennig. Maar al gauw voelen we dat dit een lichtvoetige uitweg is uit de beklemmende door het virus voorgeschreven afstand. Twee kostbare uren lang genieten wij, vader en dochter, van natuur en nabijheid. Halverwege een selfie naar mam: “Mooi hier!” Opgewekt nemen we afscheid en stappen moeiteloos over de gemiste knuffel heen. Dag lieve pap, volgende week weer?
Lichtpuntje
‘Opa, maakt corona jou triestig ?’ vraagt Simon
Wij mailen elkaar, best wel vaak
Ik ben 81 en in wankel evenwicht
Bij het lopen ondersteunt hij mij
Maar nu even niet
Simon is jarig in januari
Hij wordt dan 10
Ik verjaar eind maart
IJs en weder dienende
Word ik 82
In een nieuwe lente
Met een nieuw geluid
Lieve Simon…triestig ben ik niet
Als een zwaar verdoofde zwaan wordt de boom van de vrachtwagen getakeld. De tegels over het gat zijn al eerder gelicht dus hij kan erin. Liefst in één keer. Er is maar weinig manoeuvreerruimte.
Sjorren, trekken, schreeuwen, duwen en dan zakken alle takken op hun plek. Vijfhoog volgen oude ogen het geharrewar met de snoeren. Een stekker in het stopcontact. Ramen dempen een klaterend applaus!
Grote kleine wereld
De wereld wordt steeds kleiner zeiden we toen
We gaan, staan, rijden, vliegen
We internetten honger, oorlog, onrecht, verkiezingen, vrijheid, blijheid
Vormen meningen
Huilen mee met de wolven
Kunnen niet zonder dingetjes die in pakjes ingevlogen worden
uit Verweggistan en verder.
In Verweggistan woont mijn volkje
Ik hier, zij gunder.
Knarsend en piepend werd de wereld plotseling te groot.
Gelukkig bestaat FaceTime.
Toch nog Licht?
De wereld is vol kommer en vol kwel.
Wie om zich heen kijkt raakt niet uitgeteld.
Zo snel grijpt het coronavirus om zich heen.
Zoveel mensen raken eenzaam om je heen.
Schijnt in die duisternis dit jaar ooit licht?
Ja, zelfs al lijkt die kans voorgoed gedicht,
toch gloort aan de horizon nog hoop.
Lichtpuntjes schenkt God jou zoals je hier loopt.
Welterusten
Zodra de nazomerzon begint te zakken, rolt de eerste golf over de IJssel. Snel volgen er meer en de golven mengen zich tot sierlijk wervelende wolken. In magische patronen zoeven die over het water, tot ze neerslaan in het riet onder de dijk.
De luidruchtige zwarte vlek deint nog een tijd na,
maar dan keert de rust langzaam terug wanneer de spreeuwen gaan slapen.
Buitenzwemmen
In januari 2020 buitenzwemmen in de surfplas. Een groep mensen waar verdraagzaamheid, verbinding en zorgen voor elkaar belangrijk is en dat dragen we uit naar elkaar.
Je wordt een met de natuur vogels zwemmen met je mee
Ultieme vrijheid.
De mooiste plekjes kan je zwemmen ondanks corona heb je toch het gevoel van gelukzaligheid en vrijheid. Mijn droom zwemmen tussen de kerstbomen in Karnemelksloot.
De adem in ons hart
Stormt ons alle kanten op
Lichtjes te vinden.
Groter dan groots in klein.
In tedere momenten en wensen.
In ogen, harten van mensen.
Onverwachts, uit het niets,
een lieve blik, een mooi woord,
een knuffel achterop je fiets.
De adem in ons hart
Verlangt, wacht.
Ach, laten wij licht voor elkaar blijven.
Schitteren en stralen.
Het liefst, dag en nacht!
Samen sterker
Dwars door de ellende heen, blijkt er meer te zijn. Bedrijven, voorheen vooral concurrenten van elkaar, blijken samen voor iets te kunnen staan. Overleg leidt tot verbetering. Samenwerking vaak tot vooruitgang en op z’n minst begrip. Het gezamenlijk belang krijgt, door de gezamenlijke corona vijand, meer waarde dan alleen de eigen blik. Het “samen sterker” uit deze moeilijke periode wil ik graag bewaren.
Vijfenzestig woorden om uit te drukken wat deze tijd met me doet…. ruim genoeg, tegelijk nooit genoeg.
Deze periode is onwerkelijk, beangstigend, onwezenlijk, tegelijk doet het beroep op inventiviteit wat betreft vormen van werken, sociale contacten, zorgen voor elkaar, zien wat wel is en hoe rijk we daarin zijn.
Laten we het goede daarvan vasthouden en onze creativiteit gebruiken om dat uit te bouwen.
Sander komt langs. Onverwachts.
Sinds de pandemie voelt de oma heel goed wie werkelijk iets voor haar betekenen. Daar is geen oppervlakkige driekus of vluchtige zoen voor nodig. Alleen gevoel.
“Ik kom je spekkoek brengen, oma.”
Zij wil hem omhelzen.
Hij nadert haar tot gepaste afstand.
Zij onderdrukt de hunkering. Het is al mooi zo. Die weerschijn van de vlammetjes in zijn stralende ogen.
Samen
Ze plast in driekwartsmaat. Sommige rituelen kennen geen schaamte. Ik schuim het zeep, jij veegt het ritme weg. De stoppels verliezen hun scherpte als jij je kin op mijn schouders legt. Je huilt zonder melodie, ik kan er geen duet van maken.
‘Niemand staat alleen voor de spiegel’, zeg ik.
Je slaat je ogen dicht, net voor ik de scherven zie.
Alles klopt nog.
Golfbrekers
Net voordat ik uit de auto wil stappen, zie ik lichte druppels op de voorruit verschijnen. De sombere lucht zorgt de hele dag al voor een grijze waas op mijn netvlies.
Eenmaal buiten verdwijn ik diep in mijn jas. Mijn ogen volgen de witte schuimkoppen van denderende golven. Ze doorbreken de donkerte van de dag en mijn gedachten.
Er is licht aan de horizon.
Lachende ogen
Schrijven over wat ik zie of hoor. De lucht vol kleur, waar ik met verwondering naar kijk. Ik zie de mooiste woordspelingen die als een explosie van letters mijn ogen laten lachen. Een sterretje begint in mij te vonken. Als een sjaal die mijn hart verwarmt. Mijn handen grijpen de pen die het Zwanenmeer op het papier danst. Mijn adrenaline laat mij stralen.
De zon schijnt.
Op de fiets naar Riet. Ik neem een schaaltje zelfgemaakte appelmoes mee. Riet woont alleen en is een eind in de negentig. Zij ziet eruit als een verlepte plant. Ik vul haar gezellige woonkamer met mijn gulle lach en luisterend oor. Zij zuigt het op en antwoord met een blijde lach. ‘Dag Riet!’ ‘Kom je nog eens terug?’ ‘Heel graag. Tot ziens!’
Sinds een paar jaar hebben wij in december onze eigen lichtpuntjes, die tegelijk mooi, maar ook verdrietig zijn. We laten dan een lampion van het KWF voor onze dierbaren branden. Dierbaren die we helaas de afgelopen jaren zijn verloren. We maken daar altijd een gezamenlijk gedenkmoment van en creëren zo een nieuw lichtpuntje, zodat we de warmte daarvan weer mee kunnen dragen in ons hart.
Kaartenactie
Ik doe de voordeur open.
Een meisje vraagt: ‘Bent u zielig?’
‘Ik dacht van niet.’
Ze kijkt boos. ‘Deze kaart moet ik van mijn moeder aan een eenzaam oudje geven. Volgens uw naambordje bent u toch alleen?’
‘Ja.’
‘Maar u ziet er vrolijk uit. Dan kan ik hem niet aan u geven.’
‘Ik ben wel oud’, probeer ik nog.
Ze is al weg.
Koekoek,
Dat voelde ik mij soms
Zoveel drukte in mijn hoofd
Ik werd moe van het gekwetter
Tot ik mijn buren leerde kennen
Er was veel lief en leed
Het leek wel echt steeds gekker
Banden werden lek gestoken,
Drugs in bezit genomen…
Ik kreeg een sleutel aangereikt
Of ik op haar wilde letten
Ik deed gauw de lichtjes aan
De buurman ging koffie zetten.
Het grootste lichtpunt van Gouda.
Samen met tweejarige kleindochter Evi
bezochten we haar gisterenavond.
Eerst het welkom bij de deur voor kerkgangers,
nu voor iedereen open.
Dan de grote ruimte met zitjes voor
gesprek, bezinning, ontmoeting.
De glazen, het orgel, de zang, het kaarsje en
het intens ontdekkende kind.
Wij genoten.
Vannacht om 0.00 uur zal de beiaard 2021 inluiden.
Eeuwenoud mensenwerk, onze St. Jan.
Aandacht voor de stal
God deelt hier de zielen uit
in de vorm van schoenen die je leent bij de bowlingbaan.
Mijn moeder verzorgt Jezus in de kerststal beter dan mij.
Ook de vleugel van de porseleinen engel is gerepareerd.
Is de Hemel niet in de aarde?
Ik kijk naar het gat dat voor oma is gegraven.
Daar brandt vast een lichtje of de zon.
Lente
Straten zijn stil in april. Deuren zijn dicht.
Mijn man is vrijwilliger bij de dierenweide om de hoek.
De dierenweide is gesloten. We lopen er toevallig langs. Man, vrouw en kind.
We horen onze buurvrouw, ook vrijwilliger, roepen.
Er zijn kleine geitjes geboren. We mogen kijken.
Zacht en zwart zijn ze. Ze liggen in het stro bij hun moeder.
Nieuw leven in de lente.
Geen bezoek aan de Schouwburg, geen improvisatietoneel in KleintheaterZwaan. Groot theaterproject over verzetsvrouwen uitgesteld. Geen vrije avonden voor mijn echtgenoot, want ik ben nu altijd thuis.
Maar iedere dag dat verheug-uurtje online taalcursus op de laptop. Waar ik nooit tijd voor had. Een taal leren die ik nergens voor nodig heb; die ik gewoon leuk vind.
En nu verstá ik de Zweedse detectives op TV.
Terugkomen bij mezelf.
Na een periode van klaarstaan voor anderen.
Nu terug geworpen op mezelf.
Ik mocht op zoek naar wat ikzelf nodig had.
Het opnieuw ontdekken waardoor bij mij het lichtje van blijdschap aangaat.
Vele creatieve lichtpuntjes waren hiervan het resultaat.
Door de mooie inzichten die de tekeningen mij gaven, mocht ik terugkomen in het altijd brandende licht van mijn hart.
Ik voel dankbaarheid.
Tosti
Opeens zitten we met zijn vieren thuis. Lessen zijn alleen online mogelijk, tot ongenoegen van onze zoon. Met frisse tegenzin doet hij mee aan gymchallenges en andere creatieve opdrachten van docenten (‘Maak De Melkmeid van Vermeer na met attributen die je vandaag de dag in de keuken vindt).
Onze dochter ziet alleen maar voordelen: “Nu kan ik tíjdens wiskunde een tosti maken én opeten!”.
Aan het eind van mijn potlood zit een lichtpuntje. Als ik daarmee schrijf weet ik vooraf nooit of dat fel gaat schijnen. De woorden die zich optekenen kunnen iemand verblinden. Zijn dan als een laser vanwege snijdende grafietscherpte. Of maken boos door de botheid van het blokschrift. Schrijnende teksten schijnen soms. Het lichte is echt, het echte soms licht. Of zwaar. Maar altijd zó waar.
Niet meer en niet minder
Als wolken verdwalen
Dauwdekens de
zonnestralen tegenhouden
dan ontstaan de verhalen
Als de mensen verdwalen
door prikkeldraad versperde
grenzen in vreemde landen
dan ontstaan de verhalen
Als virussen verdwalen
alle landen overgaan
Jouw afstand zelfs bepalen
Dan zijn er verhalen
Alles gezegd
wereld door een virus …plat gelegd
Dichtend coronatijd door
in liefde en samenhorigheid
zodat ik nooit hoop verloor