Tuintjes hoppen: Een buurtfeest op eigen stoep
Hoe is het mogelijk om al een paar maanden voor Gouda Bruist te werken en nog nooit een buurtfeest te hebben meegemaakt?
Al m’n hele leven woon ik aan een zeer drukke weg met kleine huisjes, waarin veel opstartende gezinnetjes in- en uitverhuizen. Bovendien ben je er als puber niet veel mee bezig, vooral niet als al je buren in een heel andere levensfase zitten. Niet echt een ideale omgeving om een vaste band op te bouwen met je buren dus. Maar na een goed half jaar in de leer te hebben gezeten bij de Bruisers van Gouda, is het belang van de lokale gemeenschap er goed ingehamerd bij mij. Ik besloot dat het genoeg was. Geen excuses meer, ik doe het gewoon zelf.
Samen met een buurvrouw die nog maar relatief kort in onze wijk woont en die graag mee wilde helpen, ben ik gaan zitten. We begonnen te puzzelen: waar konden we mensen überhaupt samen krijgen? De straat afzetten was geen optie. En hoe krijg je mensen enthousiast om te komen als we elkaar nauwelijks kennen? Onze oplossing: Tuintjes hoppen.
Wat er namelijk wél is in onze straat, zijn voortuintjes. Voor onze kleine huisjes heeft namelijk elk huis een klein tuintje waarop iedereen enorm zijn best doet. Ons idee was dat degene die dit zagen zitten, een eigen activiteit konden verzinnen in hun eigen voortuintje. Een vrijblijvend concept, waarbij je meteen een klein inkijkje krijgt in elkaars leefruimte, zonder direct mensen in je huis te hoeven ontvangen. Daarnaast betekende dit ook dat mensen hun hobby’s en interesses meteen konden laten zien.
Persoonlijk langs de deuren
Ons plan van aanpak begon met persoonlijk langs de deuren gaan om te kijken wie zijn of haar tuintje wilde "opofferen". Ik was natuurlijk supernerveus, maar bij elk huis waar ik langskwam waren de reacties zo lief en positief, dat elke volgende deur minder eng werd. Daarna hebben we een datumplanner gemaakt en een groepsapp aangemaakt om te overleggen en ideeën in te sturen voor activiteiten. Vervolgens konden mensen hun activiteit insturen, die ik dan verwerkte in een plattegrondje, dat ook meteen de uitnodiging werd.
Resultaat: ongeveer 10 verschillende tuintjes met hele uiteenlopende ideeën (zie de plattegrond, nummers en straatnamen zijn natuurlijk weggelaten!).
Zonder te hoge verwachtingen begon ik aan de dag. Wie weet wat er allemaal mis kon gaan? Het weer kon tegenvallen, niemand zou kunnen opdagen, je kunt het zo gek niet bedenken. Maar ik had tegen mezelf gezegd: niemand mag kritiek hebben, want niemand heeft het ooit eerder gedaan.
We begonnen met een gezamenlijke opening. Ik was van tevoren al gevraagd om een speech te houden, niet mijn natuurlijke habitat, maar het ging me oké af. We plakten naamstickertjes op. Zelfs de lokale snackbar, eigenlijk de enige ontmoetingsplek in onze straat, droeg een steentje bij: 75 snacks voor bij de opening! Nadat iedereen twee of drie snackjes op had, kon het feest echt beginnen.
We waren eerst nerveus dat het te chaotisch zou zijn, of dat mensen geen tijd zouden hebben om hun tuintje te verlaten, maar die angst bleek ongegrond. Spontaan ontstonden er hier en daar groepjes, en elke tuin werd goed bezocht, van een uitgebreide high tea tot het gezamenlijk maken van een schilderij. Het feest leek ongeremd, tot het weer, precies om vijf uur, de aangegeven eindtijd, helemaal omsloeg en het begon te hozen. Maar zelfs voor een paar mensen mocht dat de pret niet drukken. Bij de bierproeverij onder de parasol was nog de hele avond gezellig gebrabbel te horen.
Natuurlijk zijn er nog veel dingen die we beter kunnen regelen, zoals ruim op tijd een fondsje aanvragen, zo kunnen we het feest nog verder uitbreiden. Maar voor een eerste keer zijn we meer dan tevreden met het resultaat, Op de dag zelf werden er al plannen gemaakt voor Oud & Nieuw en een paar weken later staat de WhatsApp-groep vol met leuke appjes. Missie geslaagd!
