Vrouwengevangenis Gouda

Geachte lezer,

Als ik zo vrij mag zijn u meer over mijzelf te vertellen.

Men noemt mij ook wel de eerste reclasseringswerkster. Het bezoeken van gedetineerden was in die tijd geenszins passend voor vrouwen en zeker niet voor ‘welgestelde dames’. Maar desondanks stond mijn echtgenoot, de hervormde predikant Hendrik van Meerten (Sint Janskerk), achter mij. Met warmte denk ik terug aan zijn steun.

In 1611 werd het voormalige Sint Catherinaklooster te Gouda ingericht als Tuchthuis. In 1837 achtte de minister van Justitie het noodzakelijk dat er aparte gevangenissen voor mannen en voor vrouwen moesten komen. Veroordeelde vrouwen verbleven sindsdien in de gevangenis te Gouda, veroordeelde mannen elders. Men sliep in hangmatten. Deze hingen vlak naast en in drie rijen boven elkaar. De strafinrichting lag bij een open riool... De temperatuur op de werkzolders was tijdens de zomer en winter ondraaglijk. Veroordeelden zaten onder erbarmelijke omstandigheden hun straf uit!

Graag wilde ik mijn steentje bijdragen. In mijn tijdschrift Penélopé publiceerde ik een artikel, getiteld ‘Een droom' en daarin beschreef ik een visioen. Dit visioen betrof doorgevoerde verbeteringen in de gevangenenzorg. Ook daarna besteedde ik meerdere malen aandacht aan de verrichtingen van het Nederlandsch Genootschap tot Zedelijke Verbetering der Gevangenen, in 1823 gesticht door Willem Hendrik Suringar. Het was de eerste reclasseringsinstelling in Nederland.

Ik spoorde lezeressen aan om vrouwelijke gevangenen te bezoeken. Op 12 augustus 1832 bezocht ik zelf, als eerste vrouw van Nederland, vrouwen in de gevangenis.

Met liefde leerde ik de dames lezen, schrijven en rekenen, las hen uit de bijbel voor. Alles gericht op de ontwikkeling van deze vrouwen opdat zij beter voor zichzelf zouden zorgen.

Bron foto en informatie;Geschiedenis van Zuid Holland